தாலிபான்கள் யார், ஏன் பயப்படுகிறார்கள்? அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள்?

  

 

தாலிபான்கள் யார், ஏன் பயப்படுகிறார்கள்? அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள்?

 

 பேரரசுகளின் கல்லறை:ஆப்கானிஸ்தான்

 

தலிபான் என்றால் மாணவர்கள். இதை நம்புங்கள் அல்லது பேக் செய்யுங்கள், உலகெங்கிலும் அச்சத்தை பரப்பும் இந்த வார்த்தை முதலில் பாஷ்டோ மொழியில் அர்த்தம். யுனெஸ்கோவின் கூற்றுப்படி, ஆப்கானிஸ்தானின் 55 சதவீத மக்கள்தொகையின் முதல் மொழி பாஷ்டோ. ஆப்கானிஸ்தானின் எல்லையான பாகிஸ்தான் மற்றும் ஈரானின் சில பகுதிகளிலும் பாஷ்டோ பேசப்படுகிறது.

 

 

 

இன்று, "தாலிபான்" என்ற வார்த்தை ஆப்கானிஸ்தானின் கட்டுப்பாட்டை திரும்பப் பெறும் ஒரு பயங்கரமான இஸ்லாமிய அமைப்பைக் குறிக்கிறது. இன்று, இந்த வார்த்தை பயத்தைத் தூண்டுகிறது.

 

ஆப்கானிஸ்தான் "பேரரசுகளின் கல்லறை" என்று அழைக்கப்படுகிறது. கிமு 11 ஆம் நூற்றாண்டு முதல், பல்வேறு சாம்ராஜ்யங்களும் படைகளும் ஆப்கானிஸ்தானின் மீது கட்டுப்பாட்டைப் பெற முயன்றதாக வரலாறு கூறுகிறது. நிலப்பரப்புள்ள நாடாக இருந்தாலும், ஆப்கானிஸ்தான் அதிக புவி-மூலோபாய பவர்பிளே விளையாட்டில் ஒரு கவர்ச்சியான இடமாகத் தொடர்கிறது.

 

வரலாற்றில், பாரசீகத்தில் (இன்றைய ஈரான்) பேரரசுகள் ஆப்கானிஸ்தானைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றன. அலெக்சாண்டர், அல்லது சிகந்தர் உலகின் இந்தப் பகுதியில் அறியப்படுகிறார், போருக்குப் பிறகு போரில் வென்று நவீன இந்தியாவின் எல்லைகளுக்கு அருகில் வந்தார். அவர் ஆப்கானிஸ்தானைப் பார்த்தார். ஆனால் அவரது அதிர்ஷ்டம் தீர்ந்துவிட்டது. 

 

மகத் (தெற்கு பீகார்) பகுதியைச் சேர்ந்த வலிமையான மuryரியர்களும் இப்பகுதியை பார்த்து தோல்வியடைந்தனர். இது வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாகும், இது இன்று வரை மீண்டும் நிகழ்கிறது.

 

முகலாயர்கள், பிரிட்டிஷ், சோவியத் மற்றும் இப்போது அமெரிக்கர்கள் அனைவரும் ஆப்கானிஸ்தானை கட்டுப்படுத்த முயன்றனர் ஆனால் தோல்வியடைந்தனர்.

 

ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்கள் திரும்பி வருவது வரலாற்றாசிரியர்கள் நாட்டிற்கு வழங்கிய அடைமொழியின் மற்றொரு சரிபார்ப்பாகும்: பேரரசுகளின் கல்லறை. தலிபான்களும், தனது முதல் முயற்சியில் ஆப்கானிஸ்தான் மீது ஆட்சியை தக்க வைக்க முடியவில்லை.

 

 

ஒரு அலங்காரமாக, தாலிபான்கள் அவற்றின் கலவை பற்றி வெளிப்படையாக இல்லை. அவர்கள் ஆப்கானிஸ்தானில் சண்டையிடுகின்றனர் ஆனால் தலிபான் தலைமை உண்மையில் ஆப்கானிஸ்தானுக்கு வெளியே இருந்திருக்கலாம் என்று பார்வையாளர்கள் நம்புகின்றனர். கடுமையான நடத்தை விதிமுறைகள் மற்றும் விலகல் அல்லது கைவிடப்பட்டதற்கான முன்மாதிரியான தண்டனை மூலம், தலிபான் தலைமை அவர்களின் துப்பாக்கி கேரியர்கள் மீது உச்ச கட்டுப்பாட்டை பராமரிக்கிறது.

 

தலிபான் தலைமை

 

தலிபான் தலைமை ரஹபரி ஷுரா என்று அழைக்கப்படும் உயர்மட்ட அமைப்புடன் படிநிலையாக உள்ளது. 2001 ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்கா ஆப்கானிஸ்தானை ஆக்கிரமித்த பின்னர் தலிபானின் நிறுவனர் முகமது முல்லா உமர் மற்றும் அவரது முக்கிய உதவியாளர்களுடன் பதுங்கியிருப்பதாக நம்பப்பட்ட பாகிஸ்தான் நகரத்திற்குப் பிறகு இது குவெட்டா ஷுரா என்று அழைக்கப்படுகிறது.

 

முல்லா உமரின் மரணத்திற்குப் பிறகு, தலிபான்களின் தலைமை முல்லா அக்தர் முகமது மன்சூருக்கு அனுப்பப்பட்டது, பின்னர் அவர் பாகிஸ்தானில் 2016 இல் அமெரிக்க வான்வழித் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்டார். உமர் பாகிஸ்தானில் கராச்சி மருத்துவமனையில் இறந்தார்.

 

தற்போது, ​​தலிபான்கள் மவ்லவி ஹைபத்துல்லா அகுந்த்ஸாதா ரஹ்பரி ஷுராவின் தலைவராக, எமிரேட் என்று அழைக்கப்படும் அனைத்து அரசியல் மற்றும் இராணுவ முடிவுகளையும் எடுக்கும் - ஆப்கானிஸ்தான் பிரதேசங்கள் அதன் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளன.

 

 

தலிபானுக்குள் ஹைபத்துல்லா அகுந்த்ஸாடாவின் பெயர் அமீர் அல்-முமினின், இது விசுவாசிகளின் தளபதி என்று மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. இது தலிபான்களின் உயர்ந்த பதவி. முல்லா உமர் தலிபான் தலைவராக இருந்தபோது எடுத்த தலைப்பு அது.

 

ஹைபத்துல்லா அகுந்த்ஸடா ரஹபரி ஷுராவை மூன்று தெரிந்த பிரதிநிதிகளின் உதவியுடன் நடத்துகிறார். அவர்கள் முல்லா முஹம்மது யாகூப் (முல்லா உமரின் மகன்), முல்லா அப்துல் கனி பரதர் (தலிபான்களின் இணை நிறுவனர்களில் ஒருவர்) மற்றும் சிராஜுதீன் ஹக்கானி (ஹக்கானி நெட்வொர்க்கின் தற்போதைய தலைவர், பல நாடுகளின் புலனாய்வு அமைப்புகள் நம்பும் தொடர்பு தாலிபான், அல்-காய்தா மற்றும் பாகிஸ்தானின் உளவு நிறுவனம், மாநிலங்களுக்கு இடையேயான உளவுத்துறை).

 

முல்லா உமரின் மகன் முஹம்மது யாகூப் தலிபான்களின் சித்தாந்த மற்றும் மத விவகாரங்களை கவனித்து வருகிறார். சிராஜுதீன் ஹக்கானி கிளர்ச்சியை அடக்குவதற்கு பொறுப்பானவர், அதாவது தலிபான் டிகட் அல்லது ஆட்சியை எதிர்க்கும் எந்த குரலும்.

 

ரஹபரி ஷூராவுக்கு கீழே ஒரு வழக்கமான அரசாங்கத்தில் உள்ள அமைச்சகங்களைப் போன்ற பல்வேறு கமிஷன்கள் உள்ளன. இந்த கமிஷன்கள் மூலம், தாலிபான்கள் தங்கள் நிழல் அரசாங்கத்தை நடத்துகிறார்கள். இராணுவம், பொருளாதாரம், கல்வி, சுகாதாரம் மற்றும் பிரச்சாரம் தொடர்பான கொள்கைகளை செயல்படுத்துவதற்கு இந்த கமிஷன்கள் பொறுப்பு.

 

அவர்களில் மிகவும் சக்திவாய்ந்த இராணுவ ஆணையம், இது ஆப்கானிஸ்தானின் மாகாணங்களில் ஆளுநர்களையும் தளபதிகளையும் தலிபான் ஆட்சியின் கீழ் வரும்போது நியமிக்கிறது. ஆளுநர்களும் தளபதிகளும் தலிபான் வரிசைமுறையின் மூன்றாம் அடுக்கு.

 

அப்துல் கனி பரதர் தலைமையிலான தலிபானின் அரசியல் கமிஷன், பிப்ரவரி 2021 இல் கத்தாரில் கையெழுத்திட்ட ஒரு சமாதான ஒப்பந்தத்திற்காக அமெரிக்க பேச்சுவார்த்தையாளர்களுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தியது. இந்த அமைதி ஒப்பந்தம் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து அமெரிக்க துருப்புக்களை தற்போது திரும்பப் பெறுவதற்கான அடிப்படையாகும். 20 வருடங்கள் நாட்டில் தங்கியிருந்த பின் இந்த வாபஸ் பெறப்பட்டது.

 

 

 

 

தலிபான்கள் 1990 களின் முதல் பாதியில் உலகளாவிய சொற்களஞ்சியத்தில் நுழைந்தனர். ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பாகிஸ்தான் முழுவதும் மதரஸாக்களில் (இஸ்லாமிய கல்வி பள்ளிகள்) இருந்து தலிபான்கள் தோன்றினர். அவர்கள் ஆப்கானிஸ்தானில் சமூக ஒழுங்கின் சக்தியாக உருவான ஒரு போராளிக் குழு.

 

1990 களில் ஆப்கானிஸ்தானில் அரசியல், மத மற்றும் சமூகக் கட்டுப்பாட்டுடன் கூடிய அல்ட்ரா கன்சர்வேடிவ் குழுவாக அவர்கள் காட்சியில் தோன்றினர். அவர்கள் ஷரியா அடிப்படையிலான சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தினர், அவர்கள் தங்கள் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் படிப்படியாக எடுத்துக்கொண்ட பகுதிகளில் அவர்களின் பழமைவாத நம்பிக்கைகளால் விளக்கப்பட்டது.

 

தலிபான்களின் முதல் அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வெற்றி 1994 இல் கந்தஹாரைக் கைப்பற்றி அவர்களின் ஆட்சியைத் திணித்தது. ஒரு பழங்கால நகரம், காந்தஹார் மத்திய ஆசியா, பாகிஸ்தான் மற்றும் இந்தியாவை இணைக்கும் பாதையில் தெற்கு-மத்திய ஆப்கானிஸ்தானில் மூலோபாயமாக அமைந்துள்ளது. பண்டைய காலங்களில், பெர்சியர்கள் கந்தஹாரைக் கட்டுப்படுத்தினர், மேலும் சந்திரகுப்த மurரியர் மற்றும் அவரது பேரன் அசோகன் நகரத்தை ஆட்சி செய்வதற்கு முன்பு அலெக்சாண்டர் தி கிரேட் அதை கைப்பற்றினார்.

 

தலிபான்களிடம் கந்தஹாரின் வீழ்ச்சி குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது, ஏனெனில் அதன் வரலாறு எப்போதுமே ஆப்கானிஸ்தானின் வரலாற்றில் சிக்கியுள்ளது. காந்தஹாரின் தபிலனின் கட்டுப்பாடு அவர்கள் ஆப்கானிஸ்தான் முழுவதையும் அல்லது பெரும்பகுதியையும் ஆட்சி செய்வது ஒரு காலப்பகுதி மட்டுமே என்பதை சுட்டிக்காட்டியது.

 

கந்தஹார் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் ஒருங்கிணைந்த ஆப்கானிஸ்தானின் தலைநகராக மாறியது. 12-13 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆப்கானிஸ்தானைத் தாக்கியபோது பெரிய மங்கோலிய படையெடுப்பாளர் செங்கிஸ் கான் நகரத்தை அழித்தார், ஆனால் கந்தஹார் உயிர்த்தெழுந்து கைகளை மாற்றினார், இறுதியில் பாரசீகத்திலிருந்து முகலாயர்கள் மற்றும் 18 ஆம் நூற்றாண்டு வரை.

 

19 ஆம் நூற்றாண்டில் கந்தஹார் மற்றும் ஆப்கானிஸ்தானை ஆங்கிலேயர்கள் தங்கள் கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வந்தனர். 90 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, ஆங்கிலேய சாம்ராஜ்யம் பின்வாங்குவதற்கு முன் பிரிட்டிஷ் மற்றும் ஆப்கானியர்கள் மூன்று போர்களில் ஈடுபட்டனர்.

 

ஐரோப்பாவிலிருந்து ஆசியா வரை ரஷ்யாவிலும் சுற்றியுள்ள நாடுகளிலும் தங்கள் ஆட்சியை நிறுவிய பின்னர் சோவியத்துகள் 20 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆப்கானிஸ்தானை பல முறை கட்டுப்படுத்த முயன்றனர். 1980 களில் ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்களின் எழுச்சிக்கு சோவியத் துரதிர்ஷ்டம் இறுதியாக உடனடி காரணமாக இருக்கும்.

 

 

 தலிபான்களின் தோற்றத்தின் வேர்கள்

 

தலிபான்களின் தோற்றத்தின் வேர்கள் ஆப்கானிஸ்தானின் கடைசி இளவரசர் முகமது ஜாஹிர் ஷாவின் ஆட்சியில் உள்ளது (1933-73). கம்யூனிஸ்ட் சோவியத் ரஷ்யாவின் முற்போக்கான கருத்துக்களைப் பின்பற்ற முயன்ற ஆப்கானிஸ்தானின் மூன்றாவது ஆட்சியாளர் ஜாஹிர் ஷா ஆவார். முதல் ஆட்சியாளர் அமானுல்லா ஆவார், அவர் 1923 இல் ஆப்கானிஸ்தானின் அரசியலமைப்பை கொண்டு வந்தார், அதே ஆண்டில் இஸ்லாமிய கலிபாவை துருக்கியில் புரட்சித் தலைவர் முஸ்தபா கெமல் அடாதுர்க் முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தார்.

 

அமானுல்லாவின் அரசியலமைப்பு பாலின சமத்துவத்தையும் மதங்கள் முழுவதும் வாய்ப்பையும் கோரியது. இது சக்திவாய்ந்த மதகுருமாரை காயப்படுத்தியது, கலகத்தில் எழுந்தது மற்றும் ஒரு தாஜிக் இனத்தலைவர் தலைமையிலான ஒரு பிரிவு காபூலைக் கைப்பற்றியது. அமானுல்லா, முன்பு தனது பட்டத்தை "அமீர்" என்பதிலிருந்து "பாட்ஷா" (ராஜா) என்று மாற்றிக்கொண்டார், காபூலின் கட்டுப்பாட்டை மீண்டும் கைப்பற்ற முயற்சிக்காமல் அரியணையை கைவிட்டார்.

 

வாரிசுரிமைக்கான ஒரு குறுகிய போராட்டத்திற்குப் பிறகு, அமானுல்லாவின் தொலைதூர உறவினர் முகமது நாடர் ஷா 1929 இல் ஆப்கானிஸ்தானில் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினார். அவர் அமானுல்லாவின் சோவியத்-ஈர்க்கப்பட்ட கொள்கைகளைத் தொடர்ந்தார், ஆனால் மதவெறியை மதகுருமார்களுக்கு விட்டுச் சென்றார். ஆனால் நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

 

 

 

 

 

 

ஜாகிர் ஷா, அவரது மகன், ஆப்கானிஸ்தானை இரண்டாம் உலகப் போர் மற்றும் பனிப்போரின் ஆரம்ப தசாப்தங்களில் பார்த்தார். ஆப்கானிஸ்தானின் ஆட்சியாளராக ஆனபோது அவருக்கு வயது 19 மட்டுமே. அவரது ஆட்சி பல பிரதமர்களைக் கண்டது, ஆனால் இரண்டு தலிபான்கள் ஒரு பிற்போக்கு இஸ்லாமிய சக்தியாக எழுச்சி பெற பங்களித்ததாக கருதப்படுகிறது. அவர்கள் ஷா மஹ்மூத் மற்றும் தாவுத் கான்.

ஷா மஹ்மூத் மதத் தலைவர்களிடையே பழமைவாதிகளுக்கு சுதந்திரமான தேர்தல், சுதந்திரமான பத்திரிகை மற்றும் ஒரு 'தாராளவாத' பாராளுமன்றம் ஆகியவற்றால் சவால் விடுத்தார். அடிப்படைவாத இஸ்லாமியர்களால் ஆதரிக்கப்பட்ட முகமது தாவுத் கான் அவரை வெளியேற்றினார்.

தாவூத் கான் சோவியத் மாதிரியான பொருளாதாரம் மற்றும் இராணுவத்தை நகலெடுத்தார். அவருடைய ஆட்சிக் காலத்தில்தான் சோவியத் ரஷ்யா கிட்டத்தட்ட அனைத்து கொள்கை முடிவுகளிலும் ஆப்கானிஸ்தானை ஆள வந்தது.

அவர் எடுத்த முடிவுகளில், பெண்கள் தானாக முன்வந்து பர்தா அல்லது பிற முக்காடு அணிய அனுமதிப்பது மற்றும் பர்தாவை ஒழிப்பது, பெண்களை பொது பார்வையில் இருந்து ஒதுக்கி வைக்கும் நடைமுறை ஆகியவை அடங்கும். இது பொது களத்தில் பெண்களின் பங்கேற்பின் வியத்தகு உயர்வைக் கண்டது. ஆனால் அது மதகுருமார்கள் வகுப்பில் சரியாக நடக்கவில்லை.

 

 

 

ஜாஹிர் ஷாவின் கீழ் மற்றொரு நகர்வு அரசியலமைப்பு முடியாட்சியை அறிமுகப்படுத்தியது. ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு கொண்டுவரப்பட்டது மற்றும் அதை லோயா ஜிர்கா, ஆப்கான் கிராண்ட் கவுன்சில் ஒப்புதல் அளித்தது.

பாராளுமன்றத்தின் இரண்டு புதிய சபைகள் அமைக்கப்பட உள்ளன. ஒன்று மக்கள் மாளிகையாக இருக்க வேண்டும். இரண்டாவது பெரியவர்களின் மாளிகை மற்றும் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட உறுப்பினர்கள், அரசரால் நியமிக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் மாகாண சபைகளால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள். இது ஒரு ஜனநாயக ஆப்கானிஸ்தான் பற்றிய யோசனை. 1966 மற்றும் 1969 இல் ஆப்கானிஸ்தானின் சட்டமன்றத்தின் இரு அவைகளுக்கும் தேர்தல் நடைபெற்றது.

இது மார்க்சிஸ்ட் குழுக்கள் முதல் எகிப்தின் முஸ்லீம் சகோதரத்துவத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட மற்றும் அடிப்படைவாத இஸ்லாமிய குழுக்கள் வரை ஆப்கானிஸ்தானில் உள்ள அனைத்து வகையான அரசியல் ஆர்வலர்களுக்கும் ஒரு வாய்ப்பை வழங்கியது. இவற்றில் ஆப்கானிஸ்தானின் மக்கள் ஜனநாயகக் கட்சி (PDPA) - மிகவும் செல்வாக்கு மிக்க மார்க்சிஸ்ட் குழு - மற்றும் இஸ்லாமிய சொசைட்டி அல்லது ஜமாத் -இ -இஸ்லாமி, பழமைவாத இஸ்லாமிய குழு, அதன் உறுப்பினர்கள் மதரஸா மற்றும் காபூல் பல்கலைக்கழகத்தின் மத பீடத்திலிருந்து உறுப்பினர்களாக இருந்தனர்.

ஆப்கானிஸ்தானின் அரசியல் கதை 1970 களின் முற்பகுதியிலிருந்து 1990 களின் முற்பகுதி வரை அரசியல் மற்றும் சமூக சித்தாந்தத்தின் இரண்டு நீரோடைகளுக்கிடையிலான மேலாதிக்கத்திற்கான போராட்டமாகும்.

1990 களில் இஸ்லாமிய குழுக்களில் இருந்து தலிபான்கள் தோன்றினர்.

 

 

 

தலிபான்களின் எழுச்சி மற்றொரு காரணியுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது: பஷ்டுனிஸ்தான் பிரச்சனை. பஸ்துனிஸ்தான் என்பது ஆப்கானிஸ்தான் பாரம்பரியமாக சட்டபூர்வமான கட்டுப்பாட்டைக் கோரும் பிராந்தியத்தை தளர்வாகக் குறிப்பிடப் பயன்படும் ஒரு வார்த்தையாகும், ஆனால் அதன் ஒரு பகுதி பாகிஸ்தானின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது. இது டுராண்ட் கோட்டை எல்லையாக அமைத்த ஆங்கிலோ-ஆப்கான் ஒப்பந்தத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது.

ஆப்கானிஸ்தான் மன்னர்கள் துராந்த் கோட்டை ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பாஷ்டோ ஆதிக்கம் உள்ள பகுதிகளான பாகிஸ்தானின் எல்லையாக ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. ஆப்கானிஸ்தான் பிரதமராக இருந்த காலத்தில், தாவூத் கான் சோவியத்துகளிடம் பஷ்துனிஸ்தானை திரும்பப் பெறுவதற்காக பாக்கிஸ்தானிலிருந்து திரும்பினார், 1960 களின் முற்பகுதியில் ஆப்கானிஸ்தானுடனான அதன் எல்லைகளை மூடினார். நிலத்தால் சூழப்பட்ட நாட்டிற்கு இது ஒரு பெரிய அடி. இதன் விளைவாக தாவூத் கான் தனது வேலையை இழந்தார்.

அதே தாவுத் கான் ஆப்கானிஸ்தானில் 1973 ல் இரத்தமின்றி சதித்திட்டத்தில் திரும்பினார். அரசியலமைப்பு முடியாட்சியின் சோதனை தோல்வியடைந்த பிறகு அவர் ஜாஹிர் ஷாவை ராஜாவாக பதவி நீக்கம் செய்தார். ஆப்கானிஸ்தான் இராணுவத்தின் இடதுசாரி இராணுவ அதிகாரிகளின் ஆதரவை தாவூத் கான் கொண்டிருந்தார்.

ஜாஹிர் ஷாவின் அரசியலமைப்பு ஒழிக்கப்பட்டது, ஆப்கானிஸ்தான் ஒரு குடியரசாக அறிவிக்கப்பட்டது, மற்றும் புதிய நாட்டுத் தலைவர் தாவுத் கான் பாகிஸ்தான் பிரதமர் சுல்பிகர் அலி பூட்டோவுடன் இணைந்து பஷ்துனிஸ்தான் பிரச்சனையைத் தீர்ப்பார்.

 

 

 

 

 

நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, லோயா ஜிர்காவால் மற்றொரு அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டு அங்கீகரிக்கப்பட்டது. ஆனால் இந்த வளர்ச்சி ஆப்கானிஸ்தானில் அதிகாரத்திற்கான பல மூலைகளுக்கு வழிவகுத்தது. இது மொத்த குழப்பமாக இருந்தது. ஆப்கானிஸ்தானில் தொடர் கொலைகள் நடந்தன. தாவூத் கான் மற்றும் அவரது குடும்பத்தின் பெரும்பாலானவர்கள் 1978 இல் கொல்லப்பட்டனர்.

ஆப்கானிஸ்தானில் சோவியத் பெரும் பங்கு வகித்தது. ஒரு புதிய ஆட்சி ஆப்கானிஸ்தானின் கட்டுப்பாட்டை எடுத்தது ஆனால் உண்மையான அதிகாரம் மாஸ்கோவில் இருந்தது. பெண்களுக்கான சம உரிமைகள் மற்றும் வட்டிக்கு தடை ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய புதிய திட்டங்கள் அறிவிக்கப்பட்டன.

கம்யூனிஸ்ட் ரஷ்யாவின் சித்தாந்தத்தை பிரதிபலிக்கும் வகையில் நிலம் மற்றும் நிர்வாக சீர்திருத்தங்கள் அறிவிக்கப்பட்டன. இது ஆப்கானிஸ்தானின் பல்வேறு பகுதிகளில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் பழங்குடி குழுக்களின் கட்டுப்பாட்டை அச்சுறுத்தியது. அவர்களுக்கு இஸ்லாமிய மதகுருமார்களிடமிருந்து ஆதரவு கிடைத்தது.

முதலில் காபூலிலும் பின்னர் கிராமப்புறங்களிலும் கலகங்கள் வெடித்தன. 1979 இல் சோவியத் ரஷ்யா ஆப்கானிஸ்தானை ஆக்கிரமித்தது, மீண்டும் ஒரு சாதகமான ஆட்சி நிறுவப்பட்டது.

ஆப்கானிஸ்தானில் சோவியத் படையெடுப்பு ஒரு பழமைவாத இஸ்லாமிய குழுவின் எழுச்சிக்கு பந்து உருளும். அமெரிக்கா, பாகிஸ்தான் மற்றும் சீனா ஆகியவை ஆப்கானிஸ்தானில் உள்ள இஸ்லாமியப் படைகளை சோவியத் மீது எடுத்துச் செல்ல ஒத்துழைப்பு வழங்கின.

 

இந்த மூலோபாய இடத்தின் கட்டுப்பாட்டைக் கைப்பற்ற ஆர்வமுள்ள ஆப்கான் குழுக்களுக்கும் உலக சக்திகளுக்கும் சோவியத் படையெடுப்பு அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. இந்த படையெடுப்பானது, ஜிகாத், மதப் போரில் பங்கேற்பவர்களை விவரிக்க அரபு வார்த்தையான முஜாஹிதீன் தோன்றியது.

முஜாஹிதீன் என்பது சோவியத்துக்கு எதிராக ஆப்கானிஸ்தானின் பல்வேறு இஸ்லாமிய குழுக்களை ஒன்றிணைக்கும் ஒரு எதிர்ப்பு சக்தியாகும். அவர்கள் 1980 களின் தொடக்கத்தில் சோவியத் மற்றும் அவர்கள் ஆதரவளித்த அரசாங்கம் மீது பல வன்முறைத் தாக்குதல்களைத் தொடங்கினர்.

முஜாஹிதீன்கள் ஆப்கானிஸ்தானுக்குள் படைகளைச் சேகரித்தபோது, ​​இஸ்லாமிய போராளிகளுக்கு இராணுவ விநியோகத்தைத் தொடர அமெரிக்கா பாகிஸ்தானின் உதவியுடன் ஒரு வலையமைப்பை உருவாக்கியது. சீனாவும் ஜிஹாதிகளுக்கு ஆயுதங்களை வழங்கி கைகோர்த்தது.

இஸ்லாமிய ஆப்கானிஸ்தானில் கம்யூனிஸ்ட் சோவியத் ஆட்சி கட்டுப்படுத்தும் நிலையில் அமர்ந்திருப்பதற்கு எதிராக சவுதி அரேபியாவிலிருந்து பணம் மற்றும் அடிப்படைவாத இஸ்லாமிய சித்தாந்தம் ஒரு சக்திவாய்ந்த கலவையை உருவாக்கியது. பணம் மற்றும் சித்தாந்தம் இரண்டிலும் வந்தவர்களில் ஒசாமா பின்லேடனும் ஒருவர்.

அமெரிக்கா, பாகிஸ்தான் மற்றும் சவுதி அரேபியாவின் எதிர்-சோவியத் திட்டமிடலின் இந்த கட்டத்தில்தான் பாகிஸ்தான் இராணுவத்தின் இன்டர்-சர்வீசஸ் இன்டலிஜென்ஸ் (ஐஎஸ்ஐ) ஆப்கானிஸ்தானில் உள்ள முஜாஹிதீன்களுக்கு தீவனம் வழங்குவதற்கான புனலாக உருவெடுத்தது.

 

 

பாகிஸ்தான் ஐஎஸ்ஐ சுமார் 40 முஜாஹிதீன் குழுக்கள் மற்றும் பிற தீவிர இஸ்லாமிய அமைப்புகளுடன் ஒருங்கிணைக்கும் பணியை மேற்கொண்டது, இதனால் ஜிஹாதி போராளிகள் ஊக்கமளிக்கும் இளைஞர்கள் மற்றும் சோவியத் மற்றும் ஆப்கானிஸ்தான் அரசுப் படைகளுக்கு எதிராக போராடுவதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை. ISI இறுதியாக இஸ்லாமிய பழமைவாதிகள் மற்றும் இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளால் பிரதிநிதித்துவம் செய்யப்பட்ட இரண்டு பரந்த குழுக்களின் கீழ் அவர்களை கொண்டுவந்தது, இது எதிர்காலத்தில் அனைத்து மதச்சார்பற்ற சக்திகளையும் கருத்தில் கொள்ளாமல் நீக்குகிறது.

1980 களின் பிற்பகுதியில், சோவியத் யூனியன் சிதைந்து வருவது தெளிவாகத் தெரிந்தது, ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து சோவியத் வெளியேறுவது என்பது ஒரு காலப்பகுதி மட்டுமே. 1989 இல், சோவியத் தலைவர் மிகைல் கோர்பச்சேவ் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து படைகளை திரும்பப் பெறுவதற்கான ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார். அடுத்த ஆண்டு, சோவியத் யூனியன் சிதைந்தது. ஆப்கானிஸ்தான் அரசு படைகளுக்கான ஆதரவு வறண்டு போனது.

ஆப்கானிஸ்தான் அரசுக்கு ஐஎஸ்ஐ கட்டுப்பாடு மற்றும் ஜிஹாதி படைகள், அல்லது ஆயுதங்களை வாங்குவதற்கு பணம் சேர்ப்பதற்கு ஆட்கள் இல்லை. மதச்சார்பற்ற ஆப்கானிஸ்தானுக்கு விளையாட்டு முடிந்தது. ஆப்கானிஸ்தானின் உண்மையான சக்தி ரஷ்யர்களிடமிருந்து ஐஎஸ்ஐக்கு சென்றது. அமெரிக்கா மற்றும் சவுதி அரேபியா திரைச்சீலைகளுக்கு பின்னால் இருந்தன, பாகிஸ்தான் உளவு நிறுவனத்தை கட்டுப்படுத்த முயன்றது, அதன் எஜமானர்கள் இருவரையும் தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொண்டது.

 

 

 

 

 

சோவியத் படைகள் திரும்பப் பெறுவது ஆப்கானிஸ்தானில் மற்றொரு உள்நாட்டுப் போருக்கு வழிவகுத்தது. அப்போதைய நஜிபுல்லா அரசு கவிழ்ந்தது. முஜாகிதீன் கட்சிகளின் கூட்டணி - ஐஎஸ்ஐ -யுடன் தொடர்பு கொண்ட அரை டஜன் -க்கும் மேற்பட்டவர்கள் - இடைக்கால அரசாங்கத்தை உருவாக்கினர். ஆனால் அது ஆப்கானிஸ்தானில் வேறு வகையான உள்நாட்டுப் போரை புதுப்பித்தது.

இப்போது, ​​பெரும் கட்டுப்பாட்டுக்காக போராளிக் குழுக்கள் தங்களுக்குள் சண்டையிடத் தொடங்கின. சோவியத் வெளியேற்றத்தின் நிவாரணம் விரைவில் விரக்தியாக மாறியது. நாடு முழுவதும் சட்டம் ஒழுங்கு சீர்குலைந்தது. கடத்தல், கொள்ளை, கொள்ளை, கொலை மற்றும் ஊழல் நிலவியது.

இந்தப் பின்னணியில், 'மாணவர்கள்', அல்லது தலிபான்கள், 1994 இல் மீட்பர்களாக உருவெடுத்தனர். அவர்கள் ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பாகிஸ்தானின் மதரஸாவிலிருந்து வந்தவர்கள். அவர்களின் தலைவர் முல்லா முகமது உமர், அவர் பக்தியுள்ளவராகவும் சோவியத்துகளுக்கு எதிரான போராட்டத்தில் உதவியவராகவும் புகழ் பெற்றார். அவருக்கு ஒசாமா பின்லேடனின் ஆதரவு இருந்தது.

 

தலிபான்கள் முதன்முதலில் 1994 இல் கந்தஹாரைக் கைப்பற்றி, அதன் ஆளுநர்களைத் தூக்கியெறிந்து, நகரைச் சுற்றியுள்ள வர்த்தக வழிகளை கொள்ளையர்களிடமிருந்து பாதுகாத்து இஸ்லாமிய சட்டத்தின்படி ஒழுங்கை மீட்டெடுத்தனர். அவர்கள் பாகிஸ்தானிடமிருந்து இராணுவத் திட்டமிடலிலும் சவுதி அரேபியாவிலிருந்து நிதியுதவியிலும் மகத்தான ஆதரவைப் பெற்றனர்.

பஸ்துனிஸ்தான் பிரச்சனையை தீர்ப்பதற்கான பழைய ஆப்கானிஸ்தான் கோரிக்கைக்கு அவர்கள் திரும்பிச் செல்லாததால், தலிபான்களின் எழுச்சி பாகிஸ்தானுக்கு ஒரு வெற்றி-வெற்றியாக இருந்தது. இது ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்களின் சீரான விரிவாக்கத்தை உறுதி செய்தது.

1994 ஆப்கானிஸ்தான் ஒரு குழப்பமான இடம் மற்றும் அரசியல் ரீதியாக ஒழுங்கற்றது. குற்றங்கள் நிறைந்த ஆப்கானிஸ்தான் நகரத்தை சுத்தம் செய்வதாக வாக்குறுதியளித்து தலிபான்கள் மக்கள் ஆதரவின் மத்தியில் காந்தஹாருக்குள் நுழைந்தனர். இஸ்லாமிய நம்பிக்கையின் வலுவூட்டல் மிகவும் செல்வாக்கு மிக்கதாக இருந்தது, அது மிக வேகமாக பிரதேசங்களை உள்ளடக்கியது. இரண்டு ஆண்டுகளில், ஆப்கானிஸ்தான் தலைநகர் காபூலை தலிபான்கள் அதிபர் புர்ஹானுதீன் ரப்பானியின் படைகளிடம் இருந்து கைப்பற்றினர்.

தலிபான்கள் காபூலைக் கைப்பற்றிய பின்னர், ஆப்கானிஸ்தானின் சுமார் 90 சதவிகிதத்தை, புர்ஹானுதீன் ரப்பானி நாடு கடத்தலில் இருந்து பெயரளவு அரசாங்கத்தை நடத்தினார். 1996 வாக்கில், தலிபான்கள் ஆப்கானிஸ்தானில் அரசாங்கமாக மாறினர். இருப்பினும், முழு கட்டுப்பாட்டிற்காக அவர்களின் போராட்டம் தொடர்ந்தது.

ஆப்கானிஸ்தானில் அவர்களின் ஆட்சி பிற்போக்குத்தனமாக இருந்தது மற்றும் உலகின் பெரும்பாலான நாடுகளால் மறுக்கப்பட்டது. அவர்களின் சமூகக் கொள்கைகள், குறிப்பாக கல்வி மற்றும் வேலைவாய்ப்பு, நியாயமான நீதி விசாரணை இல்லாமல் பொது மரணதண்டனை மற்றும் இஸ்லாமிய அல்லாத சின்னங்களின் அமைப்புரீதியான அழிவு போன்ற பொது வாழ்வில் இருந்து பெண்களை முற்றிலுமாக விலக்குவது தொடர்பான உலகை உலுக்கியது. அவர்கள் இசையைத் தடைசெய்தனர் மற்றும் இவர்களை இஸ்லாமியமற்றவர்கள் என்று அறிவித்து குறுகிய தாடி வைத்திருந்தவர்களை சிறையில் அடைத்தனர்.

 

இந்திய பயணிகள் விமானத்தை கடத்தி

 

 

 

 

 

தலிபான்கள் இஸ்லாமிய பழங்குடியினரின் பஷ்டூன்களின் கோட்பாடு மற்றும் ஷரியா பற்றிய தங்கள் சொந்த விளக்கங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட சட்டவியலைப் பின்பற்றினர், இது சவுதி அரேபியா மற்றும் பாகிஸ்தானின் மதராசாக்களில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் வஹாபி கோட்பாடுகளின் ப்ரிஸத்திலிருந்து கண்டிப்பாகக் காணப்பட்டது.

ஒசாமா பின்லேடனின் அல்-கொய்தா மற்றும் பாகிஸ்தானில் இருந்து செயல்படும் இந்தியாவுக்கு எதிரான பயங்கரவாத அமைப்புகள் உள்ளிட்ட இஸ்லாமிய பயங்கரவாத குழுக்களை தலிபான் வளர்த்தது. அவர்களில் ஒருவர் 1999 ஆம் ஆண்டு இந்திய பயணிகள் விமானத்தை கடத்தி, கந்தஹாருக்கு தலிபான் பாதுகாப்புடன் இந்திய சிறைகளில் அடைக்கப்பட்ட பயங்கரவாதிகளை விடுவிக்கக் கோரி பறந்தார்.

பாகிஸ்தான், சவுதி அரேபியா மற்றும் ஐக்கிய அரபு அமீரகம் தவிர, வேறு எந்த நாடும் தலிபான்களை ஆப்கானிஸ்தான் அரசாக அங்கீகரிக்கவில்லை என்பது ஆச்சரியமாக இல்லை.

ஒசாமா பின்லேடனின் அல்-கொய்தா அமெரிக்காவில் 9/11 பயங்கரவாதத் தாக்குதலை நடத்துவதற்கு முன்பு தலிபான்கள் ஆப்கானிஸ்தானின் ஒன்பது பத்தாவது பகுதியை தங்கள் அதிகாரத்தின் உச்சத்தில் வைத்திருந்தனர். இந்த பயங்கரவாத தாக்குதல் அமெரிக்கா மற்றும் அதன் நேட்டோ நட்பு நாடுகளின் கோபமான பதிலைத் தூண்டியது, இது அல்-காய்தாவுக்கு எதிராக இயக்கப்பட்டது, ஆனால் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து தலிபான்களை 20 ஆண்டுகளாக வேரறுத்தது.

 

 

தலிபான்களுக்கு முறையான அங்கீகாரம் வழங்கிய மூன்று நாடுகளும் ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் தங்களுக்கான இடத்தைப் பெற முயன்றன ஆனால் அது மறுக்கப்பட்டது. மாறாக, தலிபான் ஆட்சி பயங்கரவாதத்தை அடைக்கலம் மற்றும் ஊக்குவிப்புக்காக ஐநா தடைகளை எதிர்கொண்டது.

தீவிரவாத நடவடிக்கைகள் தொடர்பாக ஒசாமா பின்லேடனை ஒப்படைக்க வேண்டும் என்ற அமெரிக்காவின் கோரிக்கையை தலிபான் நிராகரித்தது. பயங்கரவாதிகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்து பயிற்சி அளித்ததற்காக 1999 மற்றும் 2001 க்கு இடையில் தலிபான்கள் மீது ஐ.நா.வின் தடைகள் அதிகரித்தன. ஈரான் போன்ற இஸ்லாமிய நாடுகள் கூட ஷியா முஸ்லீம்களை நடத்துவதற்கு தலிபான்களை எதிர்த்தன. போதைப்பொருள், கடத்தல் மற்றும் பயங்கரவாத நிதியுதவி ஆகியவற்றால் தலிபான் தனது பொருளாதாரத்தை தக்கவைத்துக் கொண்டது.

ஆனால் ஒசாமா பின்லேடனை ஒப்படைப்பதற்கான கோரிக்கையை தலிபான் மீண்டும் நிராகரித்ததை அடுத்து 9/11 தாக்குதல்கள் அமெரிக்க தலைமையிலான நேட்டோ படைகளை ஆப்கானிஸ்தானின் பக்ராம் விமானப்படை தளத்திற்கு கொண்டு வந்தது. அக்டோபரில் அமெரிக்கா ஆப்கானிஸ்தானில் இறங்கியது. டிசம்பர் 2001 நடுப்பகுதியில், தல்பன் காந்தஹார் உட்பட தங்கள் கோட்டைகளிலிருந்து தப்பி ஓடியது, ஜெர்மனியில் சந்தித்த தலிபான் எதிர்ப்பு குழுக்களால் உருவாக்கப்பட்ட இடைக்கால அரசாங்கம் ஆப்கானிஸ்தானில் ஆட்சியைப் பிடித்தது.

 

 

2004 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், ஒரு லோயா ஜிர்கா கூட்டப்பட்டு ஒரு புதிய அரசியலமைப்பு அங்கீகரிக்கப்பட்டது. ஹமீத் கர்சாய் முன்பு 2001 -ல் இடைக்கால ஜனாதிபதியாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 2004 ஜனாதிபதித் தேர்தலில் அவர் பெரும்பான்மையை வென்றார், அதில் பெண்களுக்கு வாக்களிக்கும் உரிமை கிடைத்தது. ஹமீத் கர்சாயின் தந்தையும் தாத்தாவும் ஆப்கானிஸ்தானில் ஒரு பெரிய மாற்றத்தைக் கண்ட ஜாகிர் ஷா அரசாங்கத்திற்கு சேவை செய்தனர். கொந்தளிப்பான ஆண்டுகளில், அவரது குடும்பம் பாகிஸ்தானுக்கு குடிபெயர்ந்தது.

இந்தியாவில் தனது கல்வியை முடித்த கர்சாய், சோவியத்துக்கு எதிராக முஜாஹிதீன் போராளிகளுடன் இணைந்து பணியாற்றினார். 1992 இல் இஸ்லாமியப் படைகள் வசிக்கும் வரை சோவியத் திரும்பப் பெற்ற பிறகு உருவாக்கப்பட்ட முஜாஹிதீன் அரசாங்கத்தில் அவர் வெளியுறவு அமைச்சராக பணியாற்றினார். தலிபான்களின் எழுச்சியின் போது, ​​கர்சாய் பாகிஸ்தானில் தஞ்சமடைந்தார், அங்கு அவரது தந்தை 1999 இல் படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

அவர் தலிபான்களுக்கு எதிராக அமெரிக்காவில் உள்ள அதிகாரிகளை அணுகியதால் அவர் ஆப்கானிஸ்தான் ஜனாதிபதியின் தேர்வாக இருந்தார். அவரது கருத்துக்கள் அமெரிக்க அதிகாரிகளுக்கு தெரிந்தன. அவரது தேர்தல் ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்களை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது.

ஆனால் ஒசாமா பின்லேடனைக் கண்டுபிடித்து ஆப்கானிஸ்தான் எதிர்காலத்தைப் பாதுகாக்கும் வரை ஆப்கானிஸ்தானில் தங்குவதில் அமெரிக்கா உறுதியாக இருந்தது.

ஆப்கானிஸ்தானில் அமெரிக்கப் படைகள் தரையிறங்கிய 10 வருடங்களுக்குப் பிறகு, ஒசாமா பின்லேடன் சிறப்பு கமாண்டோக்களால் இரவுத் தாக்குதலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். பிடிபட்டது ஒசாமா ஆப்கானிஸ்தானில் இல்லை. அவர் பாகிஸ்தானின் காரிசன் நகரமான அபோட்டாபாத்தில் 2011 இல் இருந்தார்.

 

2018 ஆம் ஆண்டின் இறுதிக்குள், ஆப்கானிஸ்தான் ஜனாதிபதி அஷ்ரப் கானியின் ஆப்கானிஸ்தான் அரசாங்கத்தை மீண்டும் எழுச்சிபெறும் தலிபான்களின் அழுத்தத்திற்கு உட்படுத்தி, அமெரிக்கா ஒரு இழுபறியை முடிப்பதில் உறுதியாக இருந்தது.

ஜனவரி 2019 இல் ஆப்கானிஸ்தான் அரசாங்கத்தால் ஒரு பெரிய சேர்க்கை வந்தது. அஷ்ரப் கானியின் பதவிக் காலத்தில் மற்றும் தலிபான் எழுச்சியின் போது முந்தைய ஐந்து ஆண்டுகளில் 45,000 க்கும் மேற்பட்ட பாதுகாப்புப் படை வீரர்களை இழந்துள்ளதாக அது கூறியது.

மறுபுறம், டொனால்ட் டிரம்ப் நிர்வாகம் தனது வீரர்களை ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து திரும்பக் கொண்டுவருவதில் உறுதியாக இருந்தது. கத்தாரில் பல சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து பிப்ரவரி 2020 இல் அமெரிக்காவிற்கும் தலிபான்களுக்கும் இடையே ஒரு ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானது. அமெரிக்காவும் நேட்டோவும் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து துருப்புக்களை காலவரையறைப்படி திரும்பப் பெற வேண்டும்.

அமெரிக்க-தலிபான் போர் ஆப்கானிஸ்தானை அழித்தது. மேலும், இந்த யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்ட நாட்டில், தாலிபான்கள் அதன் செயல்பாடுகளுக்கு ஆட்சேர்ப்பு மற்றும் நிதி பிரச்சனையை எதிர்கொள்ளவில்லை. ஆப்கானிஸ்தானில் உள்ள பாகிஸ்தான் மதரஸாக்கள் மற்றும் இஸ்லாமிய செமினரிகள் ஜிஹாதி போராளிகளின் விநியோகத்தை வைத்திருந்தன. ஆப்கானிஸ்தானுக்குள் அமெரிக்க இருப்பிற்கு எதிரான விரோதத்திலிருந்து தாலிபான்களின் உதவியும் கிடைத்தது.

பாகிஸ்தான், ஐக்கிய அரபு எமிரேட்ஸ், சவுதி அரேபியா மற்றும் கத்தார் அரசுகள் தலிபான்களுக்கு நிதியளிப்பதை மறுத்த போதிலும், நிதி ஒன்று அல்லது மற்றொரு வழியாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது. UN அறிக்கையின்படி, தலிபான்கள் 2018 ஆம் ஆண்டில் மருந்து விற்பனையின் மூலம் சுமார் $ 400 மில்லியன் சம்பாதித்தனர். வேறு சில மதிப்பீடுகள் ஆண்டுதோறும் $ 1.5 பில்லியனை ஈட்டுகின்றன.

எனவே, அமெரிக்கா ஆப்கானிஸ்தானை விட்டு வெளியேறத் தயாராக இருந்தபோது, ​​தலிபான்கள் அதிகாரப்பூர்வ அரசாங்கத்தை அழிக்கத் தயாராக இருந்தனர், இது வரலாற்று ரீதியாக சண்டைக்குப் பழக்கப்பட்ட மக்களிடையே அச்சத்தை ஏற்படுத்தவில்லை.

 

 

தலிபான்கள் அமெரிக்க தலைமையிலான படைகளுக்கு எதிரான போராட்டத்தை கைவிடவில்லை. அமெரிக்கப் படைகளின் தோல்விக்குப் பிறகு, தலிபான்கள் கெரில்லாப் போரில் ஈடுபட்டனர். இது 2001 ஆம் ஆண்டு முதல் நிறுவல்கள், பொது இடங்கள் அல்லது அதிகாரிகள், இராணுவத் தளங்கள் மற்றும் அரசு வாகனங்களை மூலோபாய ரீதியாக குறிவைக்கும். இது அதன் மூலோபாயத்தில் வெற்றி பெற்றுள்ளது மற்றும் அமெரிக்கா மற்றும் நேட்டோவின் மிக சக்திவாய்ந்த இராணுவப் படைகளால் 20 வருடங்களாக மிகப்பெரிய கிளர்ச்சி நடவடிக்கைகளில் இருந்து தப்பித்தது.

தலிபான்கள் சந்தித்த இழப்புகள் இருந்தபோதிலும், அது ஆப்கானிஸ்தானின் கிளர்ச்சிப் பிரச்சினையை நேட்டோ படைகள் சோர்வடைவதைப் பார்க்கும் அளவுக்கு அமெரிக்கர்களைத் தரிசிக்கப் போதுமான எண்ணிக்கையில் படைகளை மீண்டும் ஒருங்கிணைத்தது. டொனால்ட் ட்ரம்ப் நிர்வாகம் படைகளை வாபஸ் பெறுவதற்கான தெளிவான உறுதிப்பாட்டை அளித்தபோது, ​​தலிபான்கள் அதன் ஒருங்கிணைந்த மறு கட்டுப்பாட்டு இராணுவத் திட்டத்தைத் தொடங்கின.

அமெரிக்காவும் தலிபான்களும் சமாதான ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்ட நேரத்தில், இந்த குழு ஆப்கானிஸ்தானின் 400 க்கும் மேற்பட்ட மாவட்டங்களில் சுமார் 20 சதவிகிதத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. மாறாக, அரசாங்கப் படைகள் சுமார் 33 சதவீத மாவட்டங்களைக் கட்டுப்படுத்தின. மீதமுள்ள ஆப்கான் பிரதேசங்களில், அரசுக்கும் தலிபான்களுக்கும் இடையே போட்டி நிலவியது.

சமீபத்தில், தலிபான்கள் ஆப்கானிஸ்தானின் 85 சதவீத பகுதிகளை தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதாக கூறினர். இது 2001 ல் அமெரிக்கா ஆப்கானிஸ்தானை ஆக்கிரமிப்பதற்கு முன்பு இருந்ததை விட நெருக்கமானது. இது ஆப்கானிஸ்தானை சுமார் 55,000 போராளிகளுடன் கைப்பற்றுகிறது, இது 1996 இல் நாட்டைக் கைப்பற்றியபோது இருந்ததை விட அதிகம்.